Havanavero

Ik had al verteld dat je in het casino gratis kon eten toch? Tatta’s be like: met 20 SRD naar het casino, om vervolgens gratis te eten. Helaas had de baas het door en werden we uit het casino gezet. In eerste instantie mochten we niet eten omdat we geen ‘blauwe kaart’ hadden, die overigens niemand in zijn bezit bleek te hebben, vervolgens was er blijkbaar opdracht gegeven om ons buiten te zetten. Discriminatie.

Wij zijn van mening dat de aftrap van een goede trip in Havana plaats moet vinden. Na Havana uitgespeeld te hebben, wat overigens niet gek moeilijk is, zou de wekker om kwart voor 8 gaan om nog even te douchen, mijn tas in te pakken en vervolgens naar West-Suriname te vertrekken. Althans, zo was het gegaan als ik niet was vergeten mijn wekker te zetten. Om kwart voor 9 stond de schoonmaakster op mijn deur te bonken dat mijn taxi er was, na heel snel mijn tas ingepakt te hebben kwam ik een half uurtje te laat op de verzamelplaats aan waar de rest ook snel arriveerde om de reis te beginnen. De eerste stop was bij een dierenexporteur waar gids Dion vroeger vogels voor ving. Deze man heeft een soort dierentuin op zijn grond met veel verschillende vogels, slangen, apen en een ocelot. Door hier te hebben gekeken wisten we welke dieren we konden verwachten in de jungle. Na een antikaterlunch (brunch voor ons) bij Zanderij en een frisse duik bij een kreekje verderop, werd de jungle “definitief” betreden.

Onderweg naar de eerste slaapplek zagen we twee boa constrictors, toekans, ara’s, zijdeaapjes en ongetwijfeld nog wat andere vogels. In een dorpje waar de mannen heel de dag op de brug lijken te chillen kregen we zwijn mee om te eten. De eerste nacht sliepen we in een kamp bestaande uit wat houten palen middenin de jungle. De brulapen, kikkers en krekels hebben me heel de nacht wakker gehouden maar wat maakt dat uit. Hoe vet is het om niet te kunnen slapen door het geluid dat die kleine brulapen produceren? ’s Ochtends vroeg vertrokken we naar het prachtige Avanavero waar we de tweede nacht door zouden brengen. Onderweg weer een aantal dieren gezien, waaronder een boskalkoen waarvan nu een gedeelte hier in de vriezer ligt. Rondom Avanavero verse jaguarsporen, sidderalen en brulapen gezien. Er stond ’s middags wild zwijn op het menu. Het ruikt naar kinderboerderij, maar het smaakte verrassend goed ondanks het feit dat er nog dikke zwarte haren van het zwijn op het vlees zaten. ’s Avonds werd er gevist op zijn Dions, als je denkt dat je moet vissen met een lullig hengeltje zit je helemaal verkeerd. Dion vist met zijn kapmes, als er een vis langs zwemt kapt Dion hem gewoon uit het water; held. Een half uurtje later lagen de vissen op ons bord, niet gek.

Na een goede nachtrust, de matrassen op Avanavero zijn stukken beter dan thuis in Paramaribo, beklommen we zondag de 300 zoveel meter hoge Wanawiro. Na een kort jungletochtje kwamen we op de top aan. Door alle bomen zie je niet dat je op een berg zit, dus dan zit er maar een ding op: de 50 meter hoge mast inklimmen. Een Surinaamse mast wel te verstaan: smal trappetje, je zit niet vast, geen ruimte om boven te zitten en gewoon ongelooflijk eng. Nou heb ik al hoogtevrees als ik op een barkruk zit, dat verklaart een hoop, maar ik moest dit ondanks de zeven kleuren in mijn broek gewoon doen en wat was het vet. Met de stroomversnelling zwemmend/chillend/liggend teruggekeerd op Avanavero om de spullen te pakken en na een stop in Apoera, de enige “stad” in de omgeving, de laatste slaapplek op te zoeken. Onderweg naar Apoera stopten we bij een loods waar miljoenen guldens verlies in zit, een opslagplaats voor treinen die uiteindelijk nooit in gebruik zijn genomen. Onderweg naar Blanche Marie, de laatste slaapplek, hebben we (parende) kikkers gespot en een reuzengordeldier. Ik vind jou echt gigagoed als je zelf je gordel om doet, op de achterbank!

Maandag als ontbijt anjoemara gegeten, wat ongetwijfeld de lekkerste witvis is die ik ooit zal eten. Aan het eind van de middag vertrokken we rustig weer naar de stad. Onderweg hadden we heel veel geluk met het weer (niet te warm, af en toe een buitje) waardoor we een ocelot hebben gezien. Verder zagen we onder andere twee boskonijnen en een boshert op de vlucht, helaas hebben we de jaguar (?) die mogelijk achter hem aan zat niet gezien. Op de brug bij Witagron, waar alle mannen chillen, hebben we een borgoe gedronken op de onwijs mooie trip en hebben we een kousebandslang gezien. Na de lekkerste roti tot nu toe gegeten te hebben bij Zanderij werd er helaas echt teruggekeerd naar Paramaribo.