Kresneti

Ik maak zo veel mee, dat ik wel reisverslagen moet schrijven zodat ik geen dingen vergeet. Zo waren ook de afgelopen twee weken weer top.

Vorige week zaterdag naar een feest op White Beach geweest waar een house en een urban podium waren. Helaas was er enkel in de house-dj’s flink geïnvesteerd waardoor de muziek niet helemaal goed naar mijn smaak was, maar mag je klagen als je het naar je zin hebt gehad op een feest op een strand in Suriname? Nee, precies.

Vorige week maandag nog een dagje stage gelopen en ’s avonds met een boot over de Suriname gevaren omdat het stage bedrijf van een huisgenoot daar een kerstdiner hield. Er werden veel kerstliederen gezongen met veel te veel ad libs. We kregen de teksten en kwamen er al snel achter dat de liedjes hier anders zijn dan in Nederland, zo dacht ik Stille Nacht, Heilige Nacht nog wel te kennen van de basisschool maar niets bleek minder waar. De directrice (die gek genoeg gewoon directeur genoemd wordt) begon haar speech met het benadrukken van het feit dat ze voor ieder geloof respect heeft om vervolgens het belang van de geboorte van Jezus Christus er bij iedereen in te drammen. Op het feest werd opvallend genoeg geen alcohol geschonken op een glaasje “champagne” na, zoete bocht blijken ze hier champagne te noemen. Al met al was het dus best bijzonder om hier iets dergelijks mee te maken.

Dinsdagochtend vertrokken we om 6 uur (!!!!) richting het Surinaamse binnenland om daar kerst (Kresneti) te vieren met een grote, en vooral gezellige, groep. Na een busrit van zo'n 3 uur stapten we in Atjoni op een korjaal dat ons binnen 4 uur naar Apiapaati zou varen. Waar een ezel zich geen tweemaal aan dezelfde steen stoot, brandt Tom zich minstens tweemaal aan dezelfde zon. Na de boottocht waren mijn schenen, armen en hoofd behoorlijk rood gekleurd. De tweede keer flink verbrand hier. Apiapaati is een eiland dat beheerd wordt door de vader van gids, en tevens cultheld, Fred. Bij aankomst eerst een bed uitgezocht, mijn bed leek meer op een uit de kluiten gewassen ledikant van 1,90 bij 0,60 desondanks heb ik er prima geslapen. Woensdag door een marron-dorpje en de jungle gelopen om vervolgens de Ananasberg te beklimmen. Voor de rituelen van de marrons, de manier waarop de marrons bepaalde planten gebruiken en de geesten in grote bomen moeten jullie hierheen komen en goed naar de gids luisteren en voor verdere uitleg over bepaalde namen die ik noem is Google uw beste vriend. Na de vermoeiende jungletocht konden we lekker uitrusten in de Tapawatraval.

Donderdag zijn we opnieuw door wat dorpjes gelopen. Tijdens het lopen begaf mijn slipper het definitief waardoor zelfs sommige locals me met medelijden leken te bekijken, maar daar kunnen ook mijn verschrikkelijk rode schenen aanleiding voor zijn geweest. Vanaf een van de dorpjes zijn we naar de grootste waterval van het Bovensurinamegebied gevaren, de Gran Dan val. Dat klinkt allemaal leuk en aardig, en het was daar ook erg mooi maar ik heb nog niet over de terugweg naar Apiapaati verteld. Dat de korte regentijd was aangebroken was me sinds begin december al duidelijk, tot voor kort had ik echter het geluk nog niet in een stortbui gezeten te hebben. Vanaf de waterval heb ik mijn portie echter wel gehad. Regen, regen en nog eens regen terwijl wij op het korjaal zaten. Voor mijn gevoel was het ook koud, maar ik weet dat de kindjes in Nederland het pas echt koud hebben. Ik wilde bij aankomst iets te snel van de boot af, waardoor ik met een soort mislukte halve salto in het water belandde. Sukkel. Het hoogtepunt van mijn dag was toch wel het feit dat een van de broertjes (?) van Fred een shirt van R. Kelly aan bleek te hebben, toen ik hem vroeg of ik een foto van hem mocht maken keek hij me aan of ik niet helemaal goed bij mijn hoofd was. Maar kom op, R. Kelly is toch gewoon de R. Kelly van onze generatie? King of R&B.
Via de stuwdam waar we een mooi uitzicht hadden over het Brokopondomeer vertrokken we vrijdag weer richting Paramaribo, Paramaribo-o-o.

Afgelopen zaterdagavond was er een streetparty in de stad en er was een feest bij 't Vat. Wij dachten gewoon weer rustig Surinaams op tijd aan te komen zetten, bleek heel Suriname uitgelopen te zijn. Ik heb het hier nog niet zo druk en gezellig gezien. Dat komt mede door de vele Nederlandse Surinamers, waaronder Kenneth "Kleine Menzo" Vermeer, die zich nu in Paramaribo bevinden.

Zondag stond er weer een potje paintball op het programma, ondanks de weinige uren slaap die ik gehad heb ben ik er weer zonder al te ernstige blauwe plekken vanaf gekomen.

Vanavond naar een groot feest en morgen zal het hier de hele dag feest op straat zijn, het vuurwerk wordt nu al in grote mate tot ontploffing gebracht maar ik verwacht niet dat er een tekort zal zijn. De nitraten, die hier Bin Laden heten, zijn zo te horen niet aan te slepen. Het beloven dus weer een paar mooie dagen te worden en als de Surinamers weer uit gaan rusten van deze feestmaand zullen we er ook een feest van blijven maken. Bij deze wil ik jullie al wan bun nyun yari wensen en dat jullie (vooral belangrijk voor mijn neefjes!) alle vingers maar mogen behouden. Voor hetzelfde geld heb ik net gezegd dat ik jullie een fikse verkoudheid toewens, maar ga er maar vanuit dat "wan bun nyun yari" een goed nieuwjaar betekent.